sobota, 19 listopada 2011

"Mhroczna" literatura

Powieść gotycka – odmiana powieści uprawiana głównie na przełomie XVIII i XIX wieku. Typowymi jej elementami były: tajemnicza czy wręcz upiorna atmosfera narracji, odczuwane podczas lektury poczucie grozy (stąd również nazwa: powieść grozy), nawiedzone budowle, zamki, pułapki, śmierć, choroba, szaleństwo, klątwa itp., zaś bohaterami zazwyczaj była jakaś antynomiczna para, gdzie jeden biegun reprezentowany był przez osobnika o wyraźnie demonicznych cechach (jak na przykład Manfred w utworze Walpole'a), zaś drugim biegunem była czysta i niewinna osoba (zazwyczaj jakaś dziewica), jak Antonia w Mnichu. Istotnym elementem powieści gotyckiej był fakt zaistnienia jakiejś ciemnej zbrodni, która odciskała piętno na fabule, a także wymowie ideowej powieści. Powieść gotycka była modyfikacją powieści sentymentalnej XVIII wieku. Wywarła znaczny wpływ na rozwój literatury romantycznej, a także horroru. Stanowiła również istotny element współczesnego prądu kulturalnego zwanego gotycyzmem.

Literaturoznawcy wyróżniają trzy odmiany powieści gotyckiej:
  • powieść historyczną (historical novel), gdzie na pierwszy plan wysuwa się kostium historyczny (np. Zamczysko w Otranto);
  • powieść sentymentalną (sentimental novel), gdzie nadrzędnym czynnikiem jest sentymentalna w charakterze historia miłosna (np. powieści Ann Radcliffe);
  • powieść terroru (terror novel), gdzie wyróżnikiem jest frenezja i satanistyczna aura (np. Mnich M. G. Lewisa).

Kilka "mhrocznych" książek

Zamczysko w Otranto -  Horace Walpole (114 stron - 1764r.)
Akcja utworu rozgrywa się w gotyckim zamku, zajmowanym bezprawnie przez księcia Manfreda i jego rodzinę. Powieść rozpoczyna się od śmierci piętnastoletniego syna Manfeda – Konrada, który ginie przygnieciony przez olbrzymi szyszak należący do ostatniego prawowitego dziedzica zamku – Alonza Dobrego. Niespodziewane wydarzenia umiejscowione w przerażających realiach (ciemne lochy, labirynty) prowadzą do tego, że sprawiedliwości staje się zadość, skruszony Manfred opłakując śmierć dwójki swoich dzieci (niefortunnie córkę Matyldę zabił sam, biorąc ją za kogoś innego) wraz z wierną żoną, Hipolitą, opuszczają zamek, nad którym władzę przejmuje wnuk Alonza Dobrego – Teodor.


Dracula - Bram Stoker (428 stron - 1897r.)
Jonathan Harker, młody, naiwny prawnik, wyrusza w podróż do Transylwanii na spotkanie z hrabią Draculą, który przymierza się do przyjazdu do Anglii. Na miejscu wychodzi na jaw, że ekscentryczny arystokrata nie jest tym, kim się wydaje być, a jego plany mają krwawy, zbrodniczy wymiar. Życie Jonathana zawisa na włosku. Tymczasem w Anglii Mina niecierpliwie wyczekuje powrotu narzeczonego…






Frankenstein - Mary Shelley (340 stron - 1831r.)
Młody, zdolny Wiktor Frankenstein marzy o stworzeniu czegoś wielkiego, o niesamowitych odkryciach. W dzień zajmuje się nauką, pod osłoną nocy natomiast realizuje swój główny cel. Z kawałków ludzkiego ciała tworzy potwora, ożywia go, a później, przerażony tym, co zrobił, pozwala mu uciec. Szkaradne stworzenie skazane jest na ukrywanie się przed ludzkim wzrokiem. Pomimo swojej dobroci i łagodności żyje znienawidzone i samotne, obwinia swojego stwórcę o własny, nędzny los. Zastrasza Wiktora i stawia żądanie: „Człowiek nie chce mi być towarzyszem, ale istota płci odmiennej, która byłaby tak samo zeszpecona jak ja, z pewnością by mnie przyjęła. Moja towarzyszka musi być tego samego gatunku i mieć te same defekty. Istotę tę musisz dla mnie stworzyć.” Młody Frankenstein staje przed trudnym wyborem, od którego zależy życie jego bliskich, nawet coś więcej, życie rasy ludzkiej...


Tajemnice Zamku Udolpho - Ann Radcliffe (tom I-371, tom II-348 stron - 1794r.)
Wrażliwa na piękno natury, rozmiłowana w poezji, którą gęsto przeplata swą powieść, potrafiła autorka w „Tajemnicach zamku Udolpho” stworzyć nastrój napięcia i grozy środkami niezwykle subtelnymi. Z napięciem i uwagą śledzimy losy głównej bohaterki uwikłanej w sieć intryg, więzionej w murach wielkiego starego zamku, jej przygody i dzieje jej miłości.Powieść przykładem gotyckiego romansu. Jego akcja rozgrywa się w roku 1584, we Francji oraz Italii. Główną bohaterką jest Emilia St. Aubert - młoda dziewczyna, która na początku powieści zostaje osierocona i zakochuje się w kawalerze Valancourcie.



Mnich - Matthew Gregory Lewis (411 stron - 1796r.)
Akcja powieści rozgrywa się częściowo w ponurej scenerii: stare zamczyska, groty, labirynty podziemnych korytarzy, grobowce. Na tym tle pojawiają się moce nadprzyrodzone, krwiożercze upiory, szatany w ponętnych wcieleniach, obsesja śmierci. Zjawiska przyrody solidarnie współdziałają z owymi elementami grozy. Są też w "Mnichu" pełne napięcia epizody i sytuacje - krwawa oberża, porwania, pogoń za uciekającymi, którzy salwowali się z rąk podstępnych zbójców, nadto dworni kawalerowie, piękna dziewczyna, zmuszona przez przewrotnych krewnych do wstąpienia do klasztoru; przebiegły pazik zakochanego kawalera, serenady pod oknem ukochanej, cygańskie wróżby, które się sprawdzają...


Marina - Carlos Ruíz Zafón (304 strony - 2009r.)
Barcelona, lata osiemdziesiąte XX wieku. Piętnastoletni Oscar Drai, zauroczony atmosferą podupadających secesyjnych pałacyków otaczających jego szkołę z internatem, śni swoje sny na jawie. Pewnego dnia spotyka Marinę, która od pierwszej chwili wydaje mu się nie mniej fascynujaca niż sekrety dawnej Barcelony. Śledząc zagadkową damę w czerni, odwiedzająca co miesiąc bezimienny nagrobek na cmentarzu dzielnicy Sarriá, Oscar i jego przyjaciółka poznają zapomnianą od lat historię rodem z Frankensteina i XIX-wiecznych thrillerów. Historię, której dramatyczny finał ma się dopiero rozegrać...




Upadli - Lauren Kate (480 stron - 2010r.)
W Danielu Grigori jest coś boleśnie znajomego.Luce Price zwraca uwagę na tajemniczego i zdystansowanego Daniela już pierwszego dnia w szkole Sword & Cross w dusznej Georgii. On jest jedynym jasnym punktem w miejscu, gdzie nie wolno korzystać z komórek, inni uczniowie to świry, a każdy ich ruch śledzą kamery.Choć Daniel nie chce mieć nic wspólnego z Luce - i robi wszystko, żeby dać jej to wyraźnie do zrozumienia - dziewczyna nie potrafi się powstrzymać. Przyciągana niczym ćma do płomienia, musi dowiedzieć się, jaką tajemnicę ukrywa Daniel... nawet gdyby to miało ją zabić."Upadli" to powieść ekscytująca i romantyczna, połączenie wciągającego thrillera i historii miłosnej.



Cienie sukuba - Richelle Mead
Dziewczyna nie powinna przesadzać z alkoholem. Zwłaszcza jeśli jest sukubem. I zwłaszcza na imprezie, na której jest jej eks z nową narzeczoną.
A to niestety przydarza się Georginie. Chyba dlatego zgadza się zostać druhną na ślubie swojego śmiertelnego byłego chłopaka. Ale dziwne wizje, których doświadcza od czasu przyjęcia, to już raczej nie efekt jednego drinka za dużo. Chyba kryje się za nimi jakaś diabelska sztuczka. Wkrótce Georgina nie będzie miała już czasu rozpamiętywać miłosnego zawodu. Musi zebrać całą swoją demoniczną moc do walki z tajemniczą siłą, która wciąga ją w jakiś upiorny obcy wymiar…



Wizje w mroku: Tajemnicza moc, Opętany, Pasja - L.J.Smith (552 strony - 2010r.)
Czarownica - mówią za jej plecami. Niesamowite oczy i prorocze rysunki od zawsze przysparzały siedemnastoletniej Kaitlyn kłopotów. Z radością przyjmuje więc zaproszenie do szkoły, gdzie wraz z czwórką innych uczniów o nadprzyrodzonych zdolnościach będzie rozwijać swój talent. Nie przeczuwa, że zostanie rozdarta pomiędzy uczuciem do dwóch chłopaków: cudownego Roba, uzdrawiającego ludzi swoją pozytywną energią, i mrocznego Gabriela, skrywającego swoją prawdziwą naturę i niepokojącą moc. I że będzie musiała wybrać, któremu z nich zaufać, gdy niesamowity projekt zagrozi ich zdrowym zmysłom i życiu...



Tajemny krąg - L.J.Smith (325 stron - 2010r.)
Od pierwszego dnia po przeprowadzce do ponurego New Salem szesnastoletnia Cassie tęskni za słoneczną Kalifornią. I od pierwszego dnia w nowej szkole czuje dziwną więź z grupą tajemniczych dziewczyn, które najwyraźniej rządzą liceum. Wkrótce poznaje ich sekret i sekret Kręgu - tajemnego zgromadzenia czarownic. I odkrywa, że jest jedną z nich... Lecz kiedy spotka zagadkowego Adama, będzie musiała wybierać pomiędzy swoją nowo odkrytą upajającą magiczną mocą a miłością. I zdecydować, czy zatraci się w uczuciu, czy odda mrocznym mocom to, czego najbardziej pragnie - choćby miało ją to zniszczyć...




Inne anioły - Lili St. Crow (304 strony - 2010r.)
Dru Anderson zawsze była inna. I sama. Bo jak mogła mieć przyjaciół, nie wyjawiając, że jej codzienność to istoty ze świata mroku, które przenikają do świata ludzi, siejąc śmierć. Nagle życie Dru zmienia przerażająca tragedia, wobec której na nic zdadzą się jej umiejętności łowcy demonów. Będzie musiała zaufać swej niezwykłej mocy, z której dotąd nie zdawała sobie sprawy. I dwóm tajemniczym chłopakom uwięzionym tak jak ona w koszmarnej pułapce...






Cisza - Becca Fitzpatrick (400 stron - 2011r.)
Nareszcie koniec burz między Patchem a Norą. Zakochani przeszli dramatyczne próby wzajemnego zaufania i lojalności, uporali się z sekretami z przeszłości i połączyli dwa światy pozornie nie do pogodzenia. Wszystko to w imię miłości przekraczającej granice między niebem a ziemią.
Ale zło nie śpi. Nora i Patch będą musieli podjąć desperacką walkę, w której stawką jest ich uczucie.






Cmentarz w Pradze - Umberto Eco (602 strony - 2011r.)
Cmentarz w Pradze to powieść kryminalno-szpiegowska, której akcja rozgrywa się w XIX wieku. Jej bohaterem jest Simone Simonini, cyniczny fałszerz świadczący usługi wywiadom wielu krajów. Obsesyjny antysemita. Nienawidzi również jezuitów, masonów i.. kobiet. Eco opisuje jego historię odwołując się do najlepszych wzorów XIXwiecznej powieści przygodowej - mamy więc wartką akcję (fałszerstwa, spiski i zamachy), ciekawą intrygę o zaskakującym rozwiązaniu, a wszystko opowiedziane barwnym, potoczystym językiem.





 Pudełko w kształcie serca - Joe Hill (328 stron - 2007r.)
Jude Coyne, gwiazdor ostrego rocka w mocno średnim wieku, oprócz muzyki ceni sobie spokój, psy, kobiety - i swoją kolekcję. Jako zbieracz wszystkiego, co makabryczne i niesamowite, nie może przepuścić okazji zakupu wystawionego na aukcji internetowej ducha. Kiedy jednak w jego domu pojawia się garnitur nieboszczyka w czarnym pudełku w kształcie serca, Jude odkrywa, że za swe pieniądze dostał znacznie więcej, niż się spodziewał. Duch bowiem jest prawdziwy - i ma swoje plany... 





Mroczny sekret - Libba Bray (368 stron - 2003r.)
Gemma Doyle to osóbka uparta i przekorna. Ma 16 lat, kiedy trafia do londyńskiej Akademii Spence po tragedii, która spotyka jej rodzinę w Indiach. Jest samotna, dręczy ją poczucie winy i nękają ponure wizje przyszłości. W nowej szkole Gemma zawiera przyjaźń z najbardziej wpływowymi dziewczętami, odkrywa w sobie nadprzyrodzone zdolności, a także dowiaduje się o dawnych powiązaniach swojej matki z mrocznym stowarzyszeniem nazywanym Zakonem.






 Diabeł na wieży - Anna Kańtoch (364 strony - 2005r.)
Akcja umieszczona jest w świecie podobnym do naszego, dokładniej do Europy zachodniej w czasach XVII wieku. Domenic Jordan, medyk i detektyw w jednej osobie, staje naprzeciw mocy nadprzyrodzonych, ale też i ludzi, częstokroć gorszych i podlejszych od demonów. A wszystko to dzieje się w świecie, przywodzącym na myśl dumasowskie opowieści płaszcza i szpady czy wiktoriańską powieść. 


piątek, 18 listopada 2011

Troo - serial animowany (emo)

Troo – polski serial animowany opowiadający o nastolatku interesującym się emo i stylem scene. Serial był emitowany na 4fun.tv od 1 grudnia 2008 do 11 maja 2009. Obecnie trwają prace nad drugim sezonem serialu.
Tytułowy Troo to pochodzący z dużego miasta chłopak podkreślający strojem swoje oryginalne preferencje muzyczne. Oficjalnie identyfikuje się on z subkulturą emo, jednak często podważa komunały tej grupy, rozmyślając nad swoim podejściem do świata.
W pierwszym sezonie serii Troo zmuszony jest przeprowadzić się wraz z rodzicami do prowincjonalnego Pochlastowa, gdzie od początku jest atakowany z racji swojego odmiennego wyglądu i sposobu bycia. W kolejnych odcinkach poznajemy historię jego pobytu w nowym miejscu, poszukiwania bratnich dusz - np. w poznanej równieśniczce Matyldzie, również żyjącej stylem Scene - i walki ze stereotypami, a także bandą prymitywnych dresiarzy.

Obsada

Występują:
  • Grzegorz Drojewski – Jakub "Troo" Moss
  • Matylda Damięcka – Matylda
  • Jarosław Boberek –
    • Karłowski "Duży" "Szef",
    • Mały,
    • Łysy,
    • Dozorca Szufla,
    • Dyrektor,
    • Tata Troo,
    • Ekolog,
    • Komendant Karłowski,
    • Ksiądz
  • Elżbieta Kopocińska-Bednarek –
    • Matematyczka,
    • Mama Troo,
    • Mama Skejta
  • Joanna Pach – Sandra
  • Jakub Molęda – Lanser
  • Bartosz Magdziarz –
    • Skejt,
    • Kobra
  • Tomasz Bednarek – Kobra (odc. 22)
i inni

 Spis odcinków

Premiera odcinka N/o Polski tytuł

SERIA PIERWSZA

01.12.2008 01 Nowy

08.12.2008 02 Analfabeci i bandyci

15.12.2008 03 Matylda

22.12.2008 04 Koncert

29.12.2008 05 Dilerzy

05.01.2009 06 Intryga

12.01.2009 07 Impra

19.01.2009 08 Szufla

26.01.2009 09 Koń trojański

02.02.2009 10 Fabryka chińskich zupek

09.02.2009 11 Randka

16.02.2009 12 Megafon

23.02.2009 13 Rywal

02.03.2009 14 Dół

09.03.2009 15 Zadyma

16.03.2009 16 Kapela

23.03.2009 17 Inny Skejt

30.03.2009 18 Ustawka

06.04.2009 19 Oczyszczenie z zarzutów

13.04.2009 20 Próba

20.04.2009 21 Kolędnicy

27.04.2009 22 Sylwester

04.05.2009 23 Koncert

11.05.2009 24 Pożegnanie



Kolejne sezony

Na początku listopada 2009 roku na oficjalnej stronie serialu pojawił się półminutowy trailer, zapowiadający drugi sezon serialu. Podobnie jak pierwsza część, będzie on emitowany na 4FunTV. Catmood planował premierę pierwszych odcinków na wiosnę 2010 roku, jednak do tej pory premiera się nie odbyła.
14 września 2011 roku Catmood wznowił rozmowy z 4FunTV. Obecnie Catmood stara się doprowadzić do emisji serialu jesienią 2011. Jak również możemy wyczytać a Ich oficjalnej stronie, wyrażają chęć do stworzenia 3 sezonu. 


Ścieżka dźwiękowa

Muzykę do serialu wykonuje powstały w 2008 warszawski zespół Spleen. Na potrzeby serialu grupa nagrała 5 utworów:
  • Gdy pada deszcz (2:31)
  • Końca chcę (3:27)
  • Obudzić się (3:12)
  • Nie widzieć (3:08)
  • Obudzić się (TV wersja) (0:27)

Pierwszy docinek Troo (I sezon):
 

Źródło: http://pl.wikipedia.org

czwartek, 17 listopada 2011

"Sala Samobójców"

"Nick to nie imię.
Świat to nie matrix.
Życie to nie gra, nie daj się wylogować!"


Dominik to zwyczajny chłopak. Ma wielu znajomych, najładniejszą dziewczynę w szkole, bogatych rodziców, pieniądze na ciuchy, gadżety, imprezy i pewnego dnia jeden pocałunek zmienia wszystko. "Ona" zaczepia go w sieci. Jest intrygująca, niebezpieczna, przebiegła. Wprowadza go do "Sali samobójców", miejsca, z którego nie ma ucieczki. Dominik, w pułapce własnych uczuć, wplątany w śmiertelną intrygę, straci to, co w życiu najcenniejsze... 

"Sala samobójców" to film Jana Komasy jednego z najzdolniejszych reżyserów młodego pokolenia. Pierwszy raz udało się w Polsce stworzyć film, w którym wirtualny świat awatarów jest równie ważny, jak rzeczywista gra aktorów. Ponad rok powstawało animowane, drugie życie głównego bohatera - Dominika. Szokująca historia i genialne aktorstwo sprawiają, że jest to film tylko dla ludzi o mocnych nerwach.

Premiera filmu odbyła się 12 lutego 2011 na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, polska premiera miała miejsce w Złotych Tarasach w Warszawie 28 lutego. Film został udostępniony w kinach 4 marca.
W kwietniu 2011 film otrzymał nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych na Międzynarodowym Festiwalu Kina Niezależnego Off Plus Kamera, a w czerwcu tego roku na 36. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych nagrodę „Srebrne Lwy” oraz nagrody indywidualne: dla Bartosza Putkiewicza za dźwięk i dla Doroty Roqueplo za kostiumy (również w filmie Młyn i krzyż). Jakub Gierszał za rolę Dominika otrzymał nominację do prestiżowej nagrody im. Zbyszka Cybulskiego 2011. W konkursie dostał Nagrodę Publiczności.
Anglojęzyczny tytuł filmu brzmi: Suicide Room.

Obsada:
  • Jakub Gierszał jako Dominik Santorski
  • Roma Gąsiorowska jako Sylwia
  • Agata Kulesza jako Beata Santorska
  • Krzysztof Pieczyński jako Andrzej Santorski
  • Filip Bobek jako Marcin
  • Bartosz Gelner jako Aleksander
  • Danuta Borsuk jako Nadia
  • Piotr Nowak jako Jacek
  • Krzysztof Dracz jako pan minister
  • Aleksandra Hamkało jako Karolina
  • Kinga Preis jako psychiatra
  • Anna Ilczuk jako Ada
  • Bartosz Porczyk jako stylista
  • Wiesław Komasa jako dyrektor szkoły
  • Karolina Dryzner jako Jowita
  • Ewelina Paszke jako żona ministra
  • Tomasz Schuchardt jako facet w klubie

Ścieżka dźwiękowa:
4 kwietnia, miesiąc po premierze filmu, ukazała się płyta z oficjalną muzyką. Wśród artystów, reprezentujących głównie muzykę alternatywną, znajdują się m.in. Michał Jacaszek, Rykarda Parasol i Kyst.
Pełna lista utworów:
  1. Adam Walicki - "Romans" 
  2. Kyst - "Grass so Bright" 
  3. Rykarda Parasol - "Baudelaire"
  4. Stereo Total - "Ces’t la mort"
  5. Jacaszek - "Innerperspective"
  6. KYST - "Climb Over"
  7. Jacaszek - "Introspection"
  8. Wet Fingers - "Turn me on"
  9. Jacaszek - "Introspective"
  10. Billy Talent - "Nothing to Lose"
  11. Jacaszek - "Introspective"
  12. Blakfish - "Jeremy Kyle is a Marked Man"
  13. Jacaszek - "Selfescape"
  14. Jacaszek - "Inscape"
  15. Kyst - "How I Want"
  16. Jacaszek - "Selfescape"
  17. Chouchou - "Sign 0" 
  18. Włodek Pawlik Qartet featuring Randy Brecker - "Sally with Randy"
  19. Wet Fingers - "Rock with me pumpin trump"
  20. Magdalena Żuk - "Mazurek op 17 nr 1 (Chopin)"
  21. Rykarda Parasol - "Cherry is Gone"
Cytaty z filmu:
- "Żyję cicho krwawiąc. Krwawię cicho żyjąc"
- "Nie znasz składu powietrza którym oddychasz, to powietrze Cię zabija"
- "Zamknięty świat rany otwarte. Otwarty świat rany zamknięte"
- "Moimi przyjaciółkami są żyletki. Mają ostre języki"
- "Szczerze to ja nie rozumiem samobójców, bo żeby żyć trzeba mieć odwagę, a samobójcy to tchórze, tchórze i narcystyczni egoiści, którzy myślą, że wszystko kręci się wokół nich. Jak można odebrać sobie najcenniejszy skarb jaki się ma? Jak można zrobić sobie to i zrobić to najbliższym ludziom? Ja tego nie rozumiem i nie chcę tego rozumieć, przecież życie jest po to, żeby dawać z siebie jak najwięcej innym ludziom"


Film jest świetny! Polecam xP


Zwiastun:

Oficjalna strona - http://www.salasamobojcow.com.pl
 

Źródła: http://www.salasamobojcow.com.pl
http://pl.wikipedia.org

środa, 16 listopada 2011

Metal - muzyka (ucieczka od problemów)

Muzyka pomaga nam przetrwać pewne dobre lub złe momenty, zapomnieć o rzeczywistości i wejść w całkiem inny świat. Zdecydowana większość ludzi uważa, że nie potrafi żyć bez muzyki. Tylko "dlaczego?". Na to pytanie jest bardzo trudno odpowiedzieć. Każdy ma swoje indywidualne zdanie, inne poglądy, całkiem inaczej rozumie świat, trochę inaczej odczuwa i wyraża smutek, czy radość. Z pewnością wszyscy ludzie (przypuszczalnie) chociaż raz mieli w swoim życiu moment, kiedy zadali sobie pytanie - "po co ja żyję?". Nie ma definicji na to, czym jest dla człowieka muzyka i z jakiego powodu jej słucha.

Fani metalu (i mrocznych klimatów) mają zazwyczaj pewne problemy osobiste, miłosne, w pracy, w szkole, albo po prostu doświadczyli wiele zła w przeszłości. Głównie jest tak, że początkujący metalowcy nie są zafascynowani muzyką, tylko chcą oszukać siebie i swoje otoczenie, że mogą być złymi ludźmi; udawać, że są źli, bo inni ich skrzywdzili. W ten sposób wyrażają swój gniew, poprzez "szpanowanie" nowym, zadziwiającym i jednocześnie budzącym podziw stylem. Ubierają się na czarno, zapuszczają włosy, stają się poważni, chwalą się tym, jakiej słuchają muzyki. Prawdziwy metalowiec nie robi niczego na pokaz. Jeśli chce, ubiera się w ciemne kolory nie oczekując, że ktoś będzie zwracał na niego uwagę.

Ludzie bardzo często boją się mówić o swoich problemach i lękach. Nie wiedzą jednak, że bardzo sobie tym szkodzą. Jedna rozmowa z zaufaną osobą z pewnością jest lepszym rozwiązaniem, niż tłumienie w sobie bólu, smutku i gniewu. Można także udać się do psychologa lub pedagoga. Nie należy myśleć stereotypowo. Ci specjaliści nie są dla ludzi umysłowo chorych, tylko dla takich, którzy nie potrafią sobie z czymś poradzić. Tak więc warto pójść na taką rozmowę dla własnego dobra. Nie na tym polega życie, aby uciekać od problemów i chować się w kąt. Chodzi o to, żeby stawić się światu i wyrazić własne zdanie. Nie można bać się rozmów - one wbrew pozorom pomagają.
Najgorszy jest stan, gdy człowiek poważnie myśli o samobójstwie, samookaleczaniu itp. Nikt nie chce tragedii. Młodzież  przeważnie myśli, że świat jest zły, nie ma dla nich miejsca, życie jest bez sensu, ale nie zważają na to, że rodzina, bliscy i przyjaciele ich potrzebują. Tacy ludzie nie biorą pod uwagę tego, że to tylko stan przejściowy i po pewnym czasie wszystko wróci do normy. ZADAWANIE SOBIE BÓLU FIZYCZNEGO NIE JEST ROZWIĄZANIEM ! ! ! Temat zszedł trochę na Emo, ale jesteśmy tylko ludźmi i nikt nie wie, komu i co może przyjść do głowy.

Metal jest muzyką dosyć brutalną, lecz nie do końca. Osoby spod znaku Ryb, są wrażliwe i dobroduszne. Bardzo łatwo je zranić. Uwielbiają poezję i sztukę. Żyją w harmonii, we własnym poukładanym świecie. Są także marzycielami. Idealny jest dla nich symphonic metal (metal symfoniczny), nawiązujący do świata fantasy. (Nie jest powiedziane, że każdy spod znaku Ryb jest taką osobą, ani, że tylko tacy ludzie słuchają tego podgatunku muzyki, chodzi o przypuszczalną większość). Bardzo trudno dotrzeć do takiego człowieka. Ma on własne przekonania, poglądy oraz przemyślenia. Po pewnych przykrych doświadczeniach staje się nieufny i zamyka się w sobie. To niewątpliwie utrudnia jego życie.
Jednak odwrotnie jest w przypadku pseudo fanów ciężkiego metalu, typu Heavy Metal,Black Metal, Death Metal itp. Oni właśnie chcą "zagłuszyć" swój ból wewnętrzny ciężkim brzmieniem. To wcale nie pomaga. Często przechodzą na "złą stronę", wielbią szatana. Dla nich liczy się to, żeby być w centrum uwagi i pokazać wszystkim wokół, że nikt im nie "podskoczy", budzą lęk, stają się agresywni.
Jak już było wcześniej wspomniane - prawdziwy metal nie oczekuje sensacji - jest po prostu sobą i robi to, co mu się rzeczywiście podoba.
Właśnie na tym powinno polegać życie - każdy robi to na co ma ochotę, nie udaje osoby, którą nie jest. My, jako społeczeństwo powinniśmy pomagać ludziom, zwracać uwagę na nagłą zmianę w zachowaniu bliskich. Przede wszystkim powinniśmy reagować na każdy możliwy sposób. Może akurat uratujemy czyjeś życie, powstrzymamy kogoś od popełnienia ogromnego błędu, który może mieć poważne skutki.

Adam "Nergal" Darski

Adam Michał "Nergal" Darski (ur. 10 czerwca 1977 w Gdyni), niegdyś znany również jako "Holocausto" oraz "Howlin' De Ville" – polski muzyk, kompozytor, producent muzyczny, multiinstrumentalista i wokalista, osobowość telewizyjna, a także dziennikarz magazynu muzycznego Mystic Art. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV. W 2010 roku wraz z grupą Behemoth otrzymał nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego - Fryderyka w kategorii Album roku metal za wydawnictwo pt. Evangelion.

Młodość
Adam Michał Darski urodził się 10 czerwca 1977 roku w Gdyni w rodzinie Ireny i Zenona Darskich. Wychowywał się na gdańskim osiedlu Żabianka. Muzyką heavy metalową Darskiego zainteresował starszy brat. Pierwszą gitarę otrzymał w prezencie od rodziców na pierwszą komunię świętą. Natomiast pierwszą gitarą elektryczną młodego muzyka była kopia modelu Fender Stratocaster. Przez rok uczęszczał do ogniska muzycznego, gdzie uczył się gry na gitarze i zapisu nutowego. W 1997 roku rozpoczął studia na Wydziale Filologiczno-Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie w terminie obronił pracę magisterską pt. "Repertuar kinematografów w mieście Gdańsku w latach 1919–1923".

Behemoth
W 1991 roku, wraz z grającym na perkusji Adamem Muraszko, założył grupę Behemoth, początkowo działającą pod nazwą Baphomet. Do 1993 roku Darski występował jako Holocausto. Pseudonim stanowił odwołanie do osoby lidera zespołu Beherit - Marko Laiho znanego jako Nuclear Holocausto. Tego samego roku przybrał pseudonim Nergal bezpośrednio nawiązujący do sumeryjskiego boga. Za sprawą albumów Demigod (2004) i The Apostasy (2007) grupa znacznie zyskała na popularności, regularnie koncertując w Stanach Zjednoczonych.

Procesy sądowe
W lutym 2008 roku były poseł na sejm Ryszard Nowak, przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Obrony przed Sektami, złożył ministrowi sprawiedliwości – prokuratorowi generalnemu zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Według Nowaka Adam "Nergal" Darski miał dopuścić się przestępstwa z art. 196 Kodeksu karnego, czyli obrazy uczuć religijnych innych osób, dokonując zniszczenia podczas koncertu w gdyńskim klubie Ucho 13 września 2007 egzemplarza Biblii. Śledztwo zostało wszczęte przez prokuraturę w Gdyni, w ramach czynności przesłuchano członków zespołu, w tym Adama Darskiego, który oświadczył w prokuraturze, że nie było jego zamiarem obrażanie niczyich uczuć religijnych, zaś samo zdarzenie należy uważać za element działalności artystycznej, którą prowadzi. Pod koniec 2008 roku Darski wytoczył proces Nowakowi, który wielokrotnie nazwał go przestępcą, co miałoby stanowić naruszenie dóbr osobistych muzyka. W marcu 2009 roku zapadł wyrok w sprawie nakazujący Nowakowi przeproszenie Adama Darskiego w Gazecie Wyborczej oraz wpłacenie 3 tys. zł na rzecz schroniska dla zwierząt "Ciapkowo" w Gdyni.

Życie prywatne
Adam Darski ma starszego brata, który jest żonaty i ma dwoje dzieci. Od 2009 roku muzyk był związany z wokalistką popową Dorotą Rabczewską. 1 stycznia 2010 roku para zaręczyła się. W marcu 2011 roku Darski zakończył związek z piosenkarką.


Choroba
Na początku sierpnia 2010 roku Darski został przewieziony na oddział hematologii Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku. Wszystkie koncerty formacji Behemoth w tym trasa po krajach nadbałtyckich oraz w Stanach Zjednoczonych zostały odwołane. Wkrótce u muzyka została zdiagnozowana białaczka. 24 sierpnia na stronie oficjalnej zespołu Behemoth został wystosowany apel do potencjalnych dawców szpiku z prośbą o rejestrację w Fundacji DKMS - Bazie Dawców Komórek Macierzystych.
25 sierpnia wokalista amerykańskiej formacji Lamb of God - Randy Blythe - poinformował, iż Darski przeszedł pierwszy etap chemioterapii. 28 sierpnia Centralny Ośrodek Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Katowicach zorganizował akcję oddawania krwi do badania zgodności szpiku. W grudniu 2010 roku Darski przeszedł operację przeszczepu szpiku. W styczniu 2011 roku po niemal półrocznym okresie leczenia muzyk opuścił szpital.


Wywiad z Nergalem:
http://www.magazyngitarzysta.pl/ludzie/wywiady/1726-adam-nergal-darski-behemoth.html

Źródło: http://pl.wikipedia.org 

wtorek, 15 listopada 2011

Punki (subkultura)

Punk – w węższym znaczeniu: gatunek muzyczny w obrębie muzyki rockowej (punk rock) lub całokształt muzyki tworzonej przez grupy nawiązujące do ideologii ruchu punk; w szerszym: kontrkultura młodzieżowa czy wręcz kultura alternatywna / ruch kulturowo-społeczno-polityczny, zapoczątkowany w połowie lat 70. XX w., w różnych swoich przejawach istniejący do dziś. Także nazwa, również w złożeniach, stylów w sztuce, literaturze, muzyce, modzie itp. oraz innych przejawów ludzkiej aktywności odwołujących się do pierwotnego znaczenia pojęcia.

Geneza zjawiska
Powszechnie za pierwszy zespół punkowy uznaje się brytyjski Sex Pistols, choć geneza zjawiska jest znacznie wcześniejsza – na przykład, jeszcze przed sformalizowaniem się subkultury i muzyki punk grali Ramones, Television czy Talking Heads, więc na dobrą sprawę to oni winni uchodzić za najstarsze kapele punkowe. Słowo "punk", oznaczające w języku angielskim m.in. coś zgniłego, bezwartościowego, śmiecia, dziwkę, szczeniaka, gówniarza itp., w kontekście muzyki rockowej było używane od początku lat 70. na określenie amatorskich zespołów, przedstawicieli tzw. rocka garażowego z lat 60.Niewątpliwy wpływ na rozwój punka miały również inne czynniki m.in. sytuacja społeczno-polityczna tamtego okresu.

Powstanie punk rocka

Teksty piosenek w równie niespotykany dotychczas prowokacyjny sposób poruszały tematy miłości, seksualności, jak i polityki czy problemów młodych ludzi.
Zespoły punkowe jak i ich fani oskarżani byli o nihilizm, bezmyślność, chuligaństwo – co jest prawdą w jednostkowych przypadkach, generalnie jednak ich muzyka, strój, zachowanie były przejawem humoru, ironicznego podejścia do norm narzucanych przez społeczeństwo i kulturę. Negatywną opinię o punk rocku utwierdzały koncerty: wyzwiska padające ze sceny, rzucanie różnymi przedmiotami, dziwaczny taniec – pogo, stage diving, niszczenie instrumentów przez muzyków i in.; dla postronnego obserwatora przypominały raczej zamieszki.Tak rozumiany punk rock był charakterystyczny dla lat 70., z czasem jednak uległ ewolucji. Powstały style post punk i nowa fala, będące efektem poszukiwań artystycznych zespołów punkowych i twórców zainspirowanych punkiem.

Druga fala punk rocka - hardcore punk
Lata 80. XX wieku przyniosły drugą falę zespołów wywodzących się bezpośrednio z ruchu punk. Przekaz zespołów grających hardcore punk był bardziej pozytywny. Zgadzając się z punkową tezą o bezsensie życia, nie ograniczały się tylko do opisywania beznadziei świata i jego instytucji. Za sprawą zespołów takich jak Rites of Spring i Embrace narodziła się też bardziej melodyjna i zróżnicowana odmiana hardcore, tzw. emo core, która w swej bardziej popowej postaci przeżywa dzisiaj renesans popularności.
Ideologia punka
Generalnie, punk, którego początkowym założeniem był brak jakiejkolwiek ideologii, w miarę upływu czasu przekształcał się w ruch społeczno-polityczny wymierzony przeciwko instytucjom, które, jak uważali członkowie ruchu, ograniczają wolność i niezależność człowieka: rząd i jego aparat przymusu - policja i wojsko, zorganizowana religia, środki masowego przekazu, wielkie korporacje itp. Punktem wyjścia ideologii punków była krytyka otaczającej rzeczywistości. Negowali oni cały system społeczny, począwszy od rodziny, która była miejscem kultywowania pewnych trwałych wartości, do dużych instytucji życia politycznego i gospodarczego ora z reguł nimi rządzących.

Wygląd
Stylistyka punk wykroczyła znacznie poza ramy muzyczne, przejawiając się na w modzie i codziennym zachowania. Punków charakteryzuje teatralny wręcz styl ubierania, efekt ten osiągano przez przerabianie gotowych ubrań: prucie, farbowanie, ozdabianie metalowymi ozdobami - łańcuchami, ćwieki, naszywki, wypisywanie haseł w stylu: No future, No hope, itp. często spotykane były również skórzane stroje. Jako biżuteria służyły często żyletki lub agrafki (które stały się wręcz symbolem ruchu). Swą odmienność punki starali się wyrazić przesadnym makijażem i specyficznymi fryzurami - niedbale obciętymi, nastroszonymi, wielobarwnie ufarbowanymi, niekiedy uformowanymi w tzw. irokezy (krótko obcięte lub całkowicie ogolone włosy z pozostawionym na środku pasem dłuższych włosów).

Źródło: http://pl.wikipedia.org

Rockersi (subkultura)

Rockersi – subkultura młodzieżowa funkcjonująca w latach 1958 - 1965, głównie w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Swój styl oraz nazwę zaczerpnęli z rock and rolla, muzyki społecznie nieakceptowanej w tamtym okresie.

Ideologia rockersów charakteryzowała się pogardą wobec wzorów i norm, odrzuceniem pościgu za karierą i chęci stabilizacji, brakiem dążenia do pokonywania społecznej drabiny. Żyli z dnia na dzień. Wyznawali kategorię nieustannej walki, zasadę: silniejszy i bardziej cyniczny zwycięża. Rockersi nosili długie włosy (tzw. kaczy kuper), ubierali się niedbale, charakterystyczne cechy ich ubioru to podarte dżinsy i czarne kurtki.

 Byli typową grupą outsiderów, która wycofywała się ze społeczeństwa albo przyjmowała wobec niego postawę agresywną.

W USA były to grupy o charakterze gangów ulicznych zajmujących się rozbijaniem zabaw w klubach w lepszych dzielnicach. Uczestnicy ruchu przeciwstawiali się modelowi tzw. dobrego Amerykanina - patrioty gotowego do walki za ojczyznę, np. w Korei.

W Wielkiej Brytanii rockersi w latach 1963-1964 brali czynny udział w bójkach z subkulturą modsów. Byli ich przeciwieństwem. Rockersi ubierali się niechlujnie, afiszowali swoją niższość oraz nieprzystosowanie do reguł i systemu.

Ruch zaczął zanikać w połowie lat 60. XX w. Był podłożem takich subkultur jak: harleyowcy, motocykliści, ridersi, punkowcy (punki).

Źródło: http://pl.wikipedia.org

poniedziałek, 14 listopada 2011

Goth (subkultura)




„Got jest zafascynowany tym, co tajemnicze, niesamowite, pełne grozy i patosu zarazem(...) Nieodgadnione ruiny średniowiecznych zamków, strzeliste gotyckie katedry, stare opuszczone domy, ciche cmentarze powodują, że oddycha głębiej".



Pierwotnych korzeni nurtu gotyckiego należy doszukiwać się w II połowie XVIII w., kiedy to Anglik, Horacy Walpole napisał swój słynny "Zamek w Otranto", powieść będąca pierwszym „dzieckiem” gotyckiej literatury grozy, zapoczątkowująca ruch zwany gotycyzmem. Wielbicieli talentu Walpole’ a nazywało się „gotami”, również z racji na ich ciemne stroje. Z pewnością łatwo zauważyć, że od samego początku, słowa „gotyk”, czy „gotycki” miały wieloznaczne konotacje, silnie związane z literaturą. Powieści gotyckie, popularyzowane na przełomie XVIII i XIX wieku są kwintesencją klasycznego pojmowania subkultury gotyckiej – groza, cmentarze, ruiny, wątki wampiryczne, romantyzm i melodramatyzm tworzyły nastój pożądany przez wielbiciela gotyku. 

Goci w źródłach antycznych
Pliniusz Starszy - uczony rzymski żyjący w I w. n.e. w dziele Historia naturalis, wymienia nazwę Gutones. W pochodzącej z I w. n.e. siedemnastotomowej "encyklopedii" Geografica autorstwa Greka imieniem Strabon - geografa, historyka, filozofa i podróżnika, występuje określenie Butonowie. W opisie plemion germańskich - De origine et situ Germanorum (najczęściej cytowanym pod skróconym tytułem Germania), sporządzonym w I w. n.e. przez rzymskiego historyka Tacyta, pojawia się nazwa Gotones. W przekazie Ptolemeusza - geografa rzymskiego z II lub III w. n.e., zawartym w dziele Geografica, wymienieni są Gytonowie. Historyk bizantyjski - Prokopiusz z Cezarei (490-562 r. n.e.), w pracy Bellum Gothicum wspomina z kolei o Gautonach. Zdaniem językoznawców, wszystkie te nazwy, choć różnie brzmiące, używane były na określenia jednego plemienia - Gotów.
          W VI w. n.e. powstaje znaczące dzieło pt. Historia Getica pióra Kasjodora, dygnitarza na dworze króla Ostrogotów Teodoryka i jednocześnie jego sekretarza. Choć nie przetrwało ono do naszych czasów, to dysponujemy, jak się wydaje, jego obszernym streszczeniem autorstwa mnicha, historyka i kronikarza gockiego imieniem Jordanes. Jak wiadomo, dzieło Kasjodora zostało mu użyczone do przeczytania, a ten sporządził z niego szczegółowe notatki, które w roku 551 wydał jako De origine actibusque Getarum czyli Gethica. Jest to główne źródło do poznania historii Gotów od chwili, gdy pojawili się oni na ziemiach polskich. Z jego pomocą omówimy niektóre istotne dla nas zagadnienia.

Skąd przybyli na ziemie polskie? 
"Z tej więc wyspy Skandii, jak gdyby z kuźni ludów lub raczej z kolebki szczepów, wyruszyli niegdyś Gotowie ze swoim królem, imieniem Berig. Pamięć o zdarzeniu zachowuje się dotąd. Ziemi, której schodząc z okrętów dotknęli stopami, zaraz nadali miano. Miejsce to bowiem jeszcze dzisiaj nazywa się Gothiskandia".
(Jordanes, Gethica, 25)
          Wśród naukowców zajmujących się badaniami początków wielkiej wędrówki Gotów, od wielu lat trwa spór o to, gdzie znajdowała się "mityczna" Skandia i Gothiskandia. Pomimo wielu kontrowersyjnych hipotez dotyczących lokalizacji Skandii (prowincja Västergotland, Őstergotland, wyspa Gotlandia), pewne jest jedynie to, iż Goci przybyli na ziemie polskie z północy, pokonując na łodziach Morze Bałtyckie. Podobne problemy interpretacyjne dotyczą obszaru, na którym Goci mieliby zejść ze swych okrętów - Gothiskandii. Wśród tych miejsc wymienia się Półwysep Jutlandzki, ujście Odry lub Wisły, a nawet Zatokę Ryską. Prowadzone w ostatnich latach badania archeologiczne zdają się jednak wskazywać na rejon wybrzeża Zatoki Gdańskiej.

W "starym" stylu
U Homera kolor czarny jest tożsamy ze śmiercią. Stroje i biżuteria noszone przez klasyczne gotki, to bardzo często ubiory stylizowane na minione epoki, przykładowo XIX w., gorsety, duże dekolty, obfitość koronek i falban; z biżuterii misternie plecione krzyże, dekoracyjne kolczyki ,bogato zdobione pierścienie. Jest to estetyka piękna, mocno historyzująca, przywołująca nostalgię za tym, co minęło. Można to odebrać jako odrzucenie współczesności i powrót do dawnych wyznaczników piękna, które w naszych czasach nie są już tak istotne, dezaktualizują się. Niestety, czasem stylizacja gotycka jest przekombinowana, pojawia się w niej za dużo elementów na raz, przesadzone makijaże i stroje, co daje raczej niegustowny efekt.


Wygląd
Stereotyp mody gotyckiej to ciemne mroczne stroje. Wygląd silnie wypełniony erotyzmem. Stereotypowy gotycki wygląd to czarne włosy, ostry wyzywający makijaż, ciemne paznokcie, ciemny strój, piercing, tradycyjnie stroje z epoki elizabethańskiej, wiktoriańskiej, średniowieczne lub też nawiązujące do klimatów batcave w stylu bardziej punkowym. Z klasycznego wyglądu, wraz z rozwojem styli muzycznych, wyewoluowała duża ilość odmiennych styli, na pierwszy rzut oka zupełnie do siebie niepodobnych, takich jak gothic lolita czy cybergoth.

W sukniach damskich pojawiają się często elementy gorsetowe, wzorowane na epoce wiktoriańskiej, ale również na modzie francuskiej 17 i 18 wieku, gdzie gorsety królowały. Współczesne gotyckie gorsety nie mają już zadania ścisnąć talii kobiety, aż do utraty tchu, lecz są luźną interpretacją ówczesnej mody i pozostając jedynie elementem dekoracyjnym, podkreślają kobiece kształty.

Strój gotycki jest często podkreślony poprzez buty glany. Pojawiają się długie skórzane płaszcze, czarne koszule, ciemne okulary, obroże, na rękach pojawiają się pieszczochy.

Typowa biżuteria gotycka to: pierścienie, sygnety, pancerze, bransoletki... Najczęściej ich design idzie w kierunku starogermańskim lub celtyckim.

Ciekawym dodatkiem dla kobiet są koronkowe rękawiczki, które są ukłonem w kierunku stylu wiktoriańskiego.

Źródła: http://wwww.stacjakultura.pl/1,3,933,Subkultura_gotycka_w_ujeciu_klasycznym,artykul.html
http://www.modaistyl.pl/modagoth1.php

sobota, 12 listopada 2011

Emo (subkultura)

Emo, skrót od anglojęzycznego emotional, ma określać osoby bardzo wrażliwe, często nieśmiałe i niezwykle emocjonalnie podchodzące do otaczającego je świata. Jednak emo, które początkowo jedynie opisywało sprzeciw wobec kultury materialistycznej i powierzchownego sposobu bycia, teraz staje się ideologią, specyficznym podejściem do rzeczywistości, charakteryzującym szczególnie te osoby, które poszukują właściwej dla siebie drogi, zrozumienia i sposobu na ekspresję swojego bogatego wnętrza.

Moda
Przez prawie każdą współczesną definicję styl ubierania emo charakteryzuje się noszeniem dżinsów rurek zarówno przez dziewczyny, jak chłopców, długie ukośne grzywki zaczesane na jedną połowę twarzy, na jedno lub oboje oczu, oczy zarysowane czarną kredką (obie płcie) z reguły czarne, proste włosy, wąskie t-shirty, często z nazwami zespołów rockowych (lub inne markowe t-shirty (najczęściej z kontrowersyjnymi nadrukami)), paski nabijane ćwiekami (najczęściej czarno-biała szachownica), opaski na nadgarstki, materiałowe tenisówki lub inne buty (często stare i zniszczone); jeśli dana osoba nosi okulary, to musi mieć grube, czarne oprawki. Z czasem moda emo się zmieniła; początkowe trendy zawierały fryzury podobne do tych noszonych przez Romulan i Vulcan w Star Treku, wąskie swetry, zapinane do dołu koszule oraz robocze kurtki (często nazywane kurtkami stacji paliw w dosłownym tłumaczeniu). Ze względu na charakter tej subkultury i jej liczebność, istnieje spore zróżnicowanie w stylu, uczesaniu i poglądach muzycznych u poszczególnych emo.

Krytyka
Wraz ze wzrostem popularności styl emo zaczął być przedmiotem krytyki. Emo było charakteryzowane jako przejściowa moda, która niedługo zostanie odrzucona i w niedalekiej przyszłości zapomniana. Krytycy uznali modę za "żenującą", a ludzi jako wyobrażających sobie lub udających, że prowadzą ostre, pełne bólu życie, podczas gdy żyją w wygodnych domach.
Ludzie emo są postrzegani jako melodramatyczni, "tnący się" nastolatkowie, którzy przelewają swoje starania pisząc depresyjną poezję. Współcześnie emo zostało nazwane "smutną karykaturą" tego, czym było kiedyś. Niektórzy oskarżają emo o świętowanie samookaleczeń i samobójstw, wybieranych przez tych, którzy traktują je jako "pomoc w pokonaniu bólu". Jednakże powodowanie fizycznej traumy skutkuje produkcją beta-endorfin, które podnoszą relaksację i redukują fizyczny ból. Niektórzy twierdzą, że w pewnych kręgach emo udaje się osobowości o skłonnościach samobójczych czy samookaleczających by w ten sposób poszukiwać akceptacji i zwracać uwagę otoczenia.
Zobacz także -> Troo - polski serial animowany opowiadający o nastolatku interesującym się emo i stylem scene.


Źródło: http://pl.wikipedia.org

Metalowcy (subkultura)



Metalowcy, metale (ang. metalhead, headbanger, metallian) – subkultura powstała na początku lat 70. XX wieku, zgromadzona wokół muzyki heavymetalowej i jej podgatunków. Subkultura ta powstała w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, jednak metalowców można spotkać w wielu krajach. Fani muzyki heavymetalowej tworzą społeczność, której rdzeniem zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych są biali, pochodzący z niższych i średnich klas społecznych młodzi ludzie. Metalowcy potwierdzają swoją przynależność do tej subkultury bądź sceny heavymetalowej grając w zespołach metalowych, uczęszczając na koncerty, kupując albumy metalowe, wymieniając się nagraniami, czy przez aktywność na stronach internetowych o tematyce heavymetalowej.


Podczas koncertów dominuje atmosfera tajemniczości i grozy, budowana za pomocą scenografii, efektów specjalnych, strojów i zachowań muzyków. Podczas owych koncertów nie może obejść się bez pogo lub headbang'u (energiczne machanie głową w rytm muzyki).


Wygląd
Długie włosy, skórzane kurtki, glany, pieszczochy, naszywki z nazwami ulubionych zespołów pomagają w identyfikowaniu się członków tej subkultury. Klasyczny styl metalowców spotykany powszechnie w latach 80. to długie włosy, wąskie dżinsy, białe adidasy, dżinsowe kamizelki – katany, często z naszywkami ulubionych zespołów, oraz skórzane kurtki – "ramoneski", na które często nakłada się dżinsowe kamizelki. W dzisiejszych czasach tak wyglądająca osoba to rzadkość. Nie wszyscy fani muzyki metalowej są rozpoznawalnymi członkami heavymetalowej subkultury – niektórzy fani znajdują przyjemność w słuchaniu tej muzyki bez ubierania się jak typowy metalowiec.


Subkultura
Metalowcy tworzą swoją kulturę w pewnej alienacji od innych subkultur, mają swoje własne standardy przynależności do grupy. Książka Deeny Weinstein "Heavy Metal: The Music And Its Culture" mówi, że subkultura metalowa przez ciągłe powiększanie i utrwalanie "...jest o wiele trwalsza, niż większość innych kultur muzyki rockowej". Metalowcy stworzyli charakterystyczną i wyizolowaną od społeczeństwa społeczność ze wspólnymi wartościami, normami i zachowaniami, tzw. autentyczność jest najważniejsza dla sceny muzyki metalowej; autentyczność ta wymaga od zespołów pełnego oddania w tworzeniu muzyki i kultury metalowej, a nie bycia częścią komercyjnej machiny napędzanej pieniędzmi z tzw. sprzedawania się zespołów. Metalowy kodeks mówi też o "sprzeciwianiu się obecnym autorytetom i separacji od reszty środowiska". Metalowcy uważają, że najważniejsze dla nich jest "...całkowite oddanie się muzyce metalowej i głęboka lojalność wobec innych członków tej młodej subkultury, która ciągle się rozrasta".  Subkultura metalowców nie opiera się na żadnej spójnej ideologii. Zazwyczaj myli się ich z satanistami , co nie jest poprawne.

Subkultura metalowa jest "tolerancyjna dla wszystkich jej fanów którzy są spoza jej pierwotnego demograficznego środowiska (Wielka Brytania i Stany Zjednoczone) jeżeli tylko postępują zgodnie z kodeksem metalowym". Długie włosy, skórzane kurtki i naszywki z nazwami ulubionych zespołów tylko pomagają i zachęcają do identyfikacji w społeczeństwie i swojej kulturze. Jednakże Weinstein zauważyła, że nie wszyscy fani są widocznymi członkami metalowej i heavymetalowej społeczności. Uczęszczanie na koncerty, kupowanie albumów, aktywność na stronach internetowych o tematyce metalowej to inny sposób celebrowania metalowców ich ulubionej muzyki.


Międzynarodowe odmiany
Muzyka heavymetalowa ma wielu stronników w różnych krajach spoza Wielkiej Brytanii, gdzie subkultura ta powstała. W 2000 r. można było znaleźć metalowców praktycznie w każdym kraju na świecie, włącznie z państwami południowej Afryki, Azji (szczególnie w Japonii) i Ameryce Południowej (najwięcej w Brazylii, Chile i Argentynie). Metalowcy i zespoły metalowe występują także w niektórych krajach Środkowego Wschodu i południowej Azji. Nawet w niektórych bardziej konserwatywnych krajach muzułmańskich Środkowego Wschodu występują małe grupki kultury metalowej, chociaż autorytety religijne nie zawsze tolerują tego rodzaju kultury czy gatunki muzyki. W 2003 r. ponad tuzin fanów muzyki heavymetalowej w Maroku było represjonowanych z powodu "podkopywania muzułmańskiej wiary" poprzez ich satanistyczną muzykę. Izrael na przykład, jak na tak małe państwo posiada silną scenę metalową, szczególnie podscenę stoner doom i black metal.


Metalowcy w Polsce

Metalowcy pojawili się w Polsce na początku lat 80. i tak, jak w innych krajach najliczniejsi byli zwłaszcza w drugiej połowie lat 80. (lata 1986–1989). W Polsce największym festiwalem metalowców jest "Metalmania" odbywająca się co roku, nieprzerwanie od roku 1986.


Religia
Uwaga! Metalowcy niekoniecznie muszą być wyznawcami szatana! Upodobania muzyczne nie mają absolutnie żadnego związku z wyznaniem religijnym. Jednakże ogromna liczba metalowców to właśnie sataniści. Przykładem takich osób jest np. Adam "Nergal" Darski - lider zespołu Behemoth., który podczas koncertu (w 2007r) publicznie, na scenie podarł Biblię, nazywając ją "księgą kłamstw".











 

Źródło: http://pl.wikipedia.org